IDFA 2009 PARADOX TALKS
"Festival of Sacrifice"
A Research on a Scapegoat Mechanism;
Jeanette Groenendaal returns to an idyllic Dutch Christian Fundamentalist village performing a film director; inviting 'fremdkorper’ to re-enact memories of a youth confronted with exclusion and sexual harassment
(Multiple screens:
1) performative-
2)documentary-
3)live )
the work in progress has been performed at IDFA (2009), De Brakke Grond theatre Amsterdam(2009), Planet Doc Review Warszawa.(2010)
A Research on a Scapegoat Mechanism;
Jeanette Groenendaal returns to an idyllic Dutch Christian Fundamentalist village performing a film director; inviting 'fremdkorper’ to re-enact memories of a youth confronted with exclusion and sexual harassment
(Multiple screens:
1) performative-
2)documentary-
3)live )
the work in progress has been performed at IDFA (2009), De Brakke Grond theatre Amsterdam(2009), Planet Doc Review Warszawa.(2010)
 |
 |
Je n’accuse pas
No stranger to controversy, nor to the idea of ruffling a few feathers, maverick auteur Jeanette Groenendaal will present excerpts from her new project Reformation this afternoon to an audience of Paradocs devotees. The project will depict the fundamental Christian orthodoxy that Groenendal, dubbed “the daughter of the devil” by local villagers, allegedly suffered while growing up in rural Holland in the 1970s.
“It is a return to the past”, she emotes. “Not for revenge, nor to accuse, but to research the roots of a past that is coming back – the religion, the conservatism, the judgmental moral standards. The village becomes a film set for my memory, and when the village itself begins to remember, that’s the point at which I turn on my camera and the documentary begins.”
Using three screens within the Escape Club, Groenendaal will show excerpts from the 120 hours of footage shot so far. “I will try to interweave a movie, so the audience can witness the filmmaking progress”, she comments. “And I will invite them to edit the film in their heads.”
“The major theme of Reformation will be the scapegoat mechanism,” she continues. “That is what I was. That is how I was perceived. Christian fundamentalism is very dangerous as it excludes people from society – it affected me and I think it still happens today. It is a very exclusive and judgmental form of politics.”
Nick Cunningham
No stranger to controversy, nor to the idea of ruffling a few feathers, maverick auteur Jeanette Groenendaal will present excerpts from her new project Reformation this afternoon to an audience of Paradocs devotees. The project will depict the fundamental Christian orthodoxy that Groenendal, dubbed “the daughter of the devil” by local villagers, allegedly suffered while growing up in rural Holland in the 1970s.
“It is a return to the past”, she emotes. “Not for revenge, nor to accuse, but to research the roots of a past that is coming back – the religion, the conservatism, the judgmental moral standards. The village becomes a film set for my memory, and when the village itself begins to remember, that’s the point at which I turn on my camera and the documentary begins.”
Using three screens within the Escape Club, Groenendaal will show excerpts from the 120 hours of footage shot so far. “I will try to interweave a movie, so the audience can witness the filmmaking progress”, she comments. “And I will invite them to edit the film in their heads.”
“The major theme of Reformation will be the scapegoat mechanism,” she continues. “That is what I was. That is how I was perceived. Christian fundamentalism is very dangerous as it excludes people from society – it affected me and I think it still happens today. It is a very exclusive and judgmental form of politics.”
Nick Cunningham
Schapenslacht als Live Cinema
27 november 2009
William Raban begint Paradocs-talk. Hij citeert: "'4'22": een film op IDFA Amsterdam op vrijdag 27 november 2009. Een camera filmt het publiek dat kijkt naar het Londense publiek dat kijkt naar de film, van de film, van de film, van de film, van de film van het lege scherm. Geluiden van de projectie en reacties van het publiek worden opgenomen.'
En cut. Dat was nummer zeven. De voorlopige apotheose – een performance bij de BFI Southbank op 6 december 2008 – kreeg vanmiddag in de Escape Club een onverwacht vervolg. William Raban gaf de aftrap bij de Paradocs-talk door live een nieuw kader op te nemen van 4'22''. Tegen de achtergrond van een projectie van zijn 'raamwerkfilm', en vóór hem in de zaal het IDFA-publiek, ratelde Raban zijn tekst op van een papiertje. Hoewel zijn variant op het 'Droste-effect' in theorie een oneindige exercitie is, verklaarde de experimentele filmmaker na afloop dat hij niet van plan is het zevende laagje voor een volgende versie te gebruiken.
Live cinema
Live cinema: het is een veel gebezigde term op IDFA dit jaar. Nieuwe mediaprogramma Doc Lab organiseerde vijf performance-achtige bioscoopvoorstellingen, waarbij regisseurs van voor internet gemaakte documentaires al klikkend een rondleiding gaven door hun website. In de Paradocs-talk ging het nog een stapje verder: niet het live vertellen, maar het live maken van een documentaire stond centraal.
Jeanette Groenendaal, twee jaar geleden in Paradocs met het hallucinerende The Cocaine Factory, liet delen van haar work-in-progress Reformation zien. In de zaal hingen drie schermen, met daarop geënsceneerde herinneringen van de filmmaker aan haar jeugd in een bible belt-dorp, oude zwart-wit homevideo's van mensen met de naam Bok en een deze ochtend geschoten registratie van een schapenslacht – bijna één-op-één gefilmd én vertoond.
Incest
De rough cut maakte duidelijk dat Groenendaal uit is op een stevige confrontatie met de demonen uit haar verleden. In de associatieve beeldenstroom werd een verband gelegd tussen het strenge geloof van haar streng christelijke dorpelingen en incest, seks met dieren en rituele offerslachtingen. Als installatie bleef het behoorlijk goed overeind, maar Groenendaal wil er graag een bioscoopfilm van monteren die volgend jaar in Paradocs te zien is. Daarom vroeg ze het publiek na afloop welke vervolgstappen ze zou moeten nemen in de montage.
Missie
Een verzoek waarop weinig respons kwam: de aanwezigen reageerden alsof het om een gewone Q&A ging, door de performance als een 'afgerond' kunstwerk te beschouwen. 'Wie waren die mensen op de beelden?', vroeg iemand zich af. Een andere aanwezige vond Reformation helemaal geen documentaire, omdat er zoveel nagespeelde scènes inzaten. En een derde merkte op er alle vertrouwen in te hebben dat Groenendaal haar missie tot een goed einde zou brengen.
Actieve deelname aan een film was blijkbaar nog te hoog gegrepen voor een publiek dat gewend is aan receptie. Maar Groenendaal, die zich vooral onzeker voelde over haar ensceneringen van de kruisiging van Jezus, had aan de gratis denktank wel degelijk iets gehad, verklaarde ze aan het slot. 'Ik lees jullie ideeën ook af aan jullie gezichten. Dat helpt me om verder te gaan met mijn film.'
Niels Bakker
William Raban begint Paradocs-talk. Hij citeert: "'4'22": een film op IDFA Amsterdam op vrijdag 27 november 2009. Een camera filmt het publiek dat kijkt naar het Londense publiek dat kijkt naar de film, van de film, van de film, van de film, van de film van het lege scherm. Geluiden van de projectie en reacties van het publiek worden opgenomen.'
En cut. Dat was nummer zeven. De voorlopige apotheose – een performance bij de BFI Southbank op 6 december 2008 – kreeg vanmiddag in de Escape Club een onverwacht vervolg. William Raban gaf de aftrap bij de Paradocs-talk door live een nieuw kader op te nemen van 4'22''. Tegen de achtergrond van een projectie van zijn 'raamwerkfilm', en vóór hem in de zaal het IDFA-publiek, ratelde Raban zijn tekst op van een papiertje. Hoewel zijn variant op het 'Droste-effect' in theorie een oneindige exercitie is, verklaarde de experimentele filmmaker na afloop dat hij niet van plan is het zevende laagje voor een volgende versie te gebruiken.
Live cinema
Live cinema: het is een veel gebezigde term op IDFA dit jaar. Nieuwe mediaprogramma Doc Lab organiseerde vijf performance-achtige bioscoopvoorstellingen, waarbij regisseurs van voor internet gemaakte documentaires al klikkend een rondleiding gaven door hun website. In de Paradocs-talk ging het nog een stapje verder: niet het live vertellen, maar het live maken van een documentaire stond centraal.
Jeanette Groenendaal, twee jaar geleden in Paradocs met het hallucinerende The Cocaine Factory, liet delen van haar work-in-progress Reformation zien. In de zaal hingen drie schermen, met daarop geënsceneerde herinneringen van de filmmaker aan haar jeugd in een bible belt-dorp, oude zwart-wit homevideo's van mensen met de naam Bok en een deze ochtend geschoten registratie van een schapenslacht – bijna één-op-één gefilmd én vertoond.
Incest
De rough cut maakte duidelijk dat Groenendaal uit is op een stevige confrontatie met de demonen uit haar verleden. In de associatieve beeldenstroom werd een verband gelegd tussen het strenge geloof van haar streng christelijke dorpelingen en incest, seks met dieren en rituele offerslachtingen. Als installatie bleef het behoorlijk goed overeind, maar Groenendaal wil er graag een bioscoopfilm van monteren die volgend jaar in Paradocs te zien is. Daarom vroeg ze het publiek na afloop welke vervolgstappen ze zou moeten nemen in de montage.
Missie
Een verzoek waarop weinig respons kwam: de aanwezigen reageerden alsof het om een gewone Q&A ging, door de performance als een 'afgerond' kunstwerk te beschouwen. 'Wie waren die mensen op de beelden?', vroeg iemand zich af. Een andere aanwezige vond Reformation helemaal geen documentaire, omdat er zoveel nagespeelde scènes inzaten. En een derde merkte op er alle vertrouwen in te hebben dat Groenendaal haar missie tot een goed einde zou brengen.
Actieve deelname aan een film was blijkbaar nog te hoog gegrepen voor een publiek dat gewend is aan receptie. Maar Groenendaal, die zich vooral onzeker voelde over haar ensceneringen van de kruisiging van Jezus, had aan de gratis denktank wel degelijk iets gehad, verklaarde ze aan het slot. 'Ik lees jullie ideeën ook af aan jullie gezichten. Dat helpt me om verder te gaan met mijn film.'
Niels Bakker