TO BE PRESENT, International Womans day
08 03 2011/ 21:30 uur Jeanette Groenendaal, 


Artikel   International Women’s Day
24 Hours: met o.a. Hedy d'Ancona en Ann Demeester tentoonstelling Dit programma duurt 24 uur! 24 Hours To Be Present – International Women’s Day is een culturele marathon in de Balie in Amsterdam die geheel wordt vormgegeven door vrouwelijke kunstenaars, critici, ontwerpers, wetenschappers, theatermakers, musici, dichters, dansers en schrijvers. Acht maart; international Women’s Day, staat 24 uur lang in het teken van vrouwelijke kunst.

LET OP: Dit evenement begint in de nacht van maandag op dinsdag om 00.00 uur en eindigt 24 uur later om 00.00 uur.


Er zijn 96 deelnemers, elk kwartier presenteert een vrouw een schilderij of beeld, een gedicht of foto, een gerecht of video, een performance of lied, een statement. Elke kunstenaar is live aanwezig gedurende deze 15 minuten. Om 12 uur ’s middags is er een debat met o.a. Ann Demeester, Hedy d’Ancona en Anna Tilroe. Het debat wordt geleid door Hadassah de Boer.
Het programma wordt om 00.00 uur geopend door Moniek Toebosch met “Maria Rubens”. 24 Hours To Be Present – International Women’s Day is een poëtisch manifest waar een groot publiek, zowel mannen als vrouwen 24 uur lang van kan genieten. Deelnemende kunstenaars tussen 18 en 96 jaar oud, zijn o.a. Moniek Toebosch, Hester Scheurwater, Jeanette Groenendaal, Sara van de Heide, Beppie Blankert, Sanja Mitrowic, Lili Jampoller, Els Kloek en vele anderen. Er is een uitwisseling met FEM Girona en City of Women Ljubljana.

24 Hours To Be Present – International Women’s Day wordt geproduceerd door Stichting Performance en is geïnitieerd door Anet van de Elzen en Danielle van Vree.

Voor de agenda en reserveringen zie: 24 Hours To be present
Plaats: De Balie, Kleine-Gartmanplantsoen 10, 1017 RR Amsterdam
Tijd : 7 maart 00.00 uur – 8 maart 00.00 uur
Prijs: € 15,-/€10,-. Kaarten zijn de hele dag geldig

De zaal heeft een beperkte capaciteit, reserveren wordt aanbevolen.

 07 and 08 01 2011  DasArts, Master of Theatre (click for details)
(Link to Page DUTCH COCAINE FACTORY)

IDFA DAILY 2007


At the heart of Jeanette Groenendaal’s Dutch Cocaine Factory resides Arend ter Horst, a 63-year-old cocaine addict who betrays all the signs of acute paranoia. It becomes very clear early on in the film that this paranoia is far from misplaced.

‘I was shocked to read [transcripts of] the telephone calls that I had made to Arend,’ explains Groenendaal. ‘I always thought fear of telephone taps was just paranoid, and that I had nothing to hide, but when I read back everything, that was when I decided to make this film.’

So Groenendaal commences a documentary journey with Arend that reveals the terrifying degree of surveillance – or ‘digital chasing’, as a Dutch lawyer refers to it – that takes place within the Netherlands. ‘I took my camera along because I wanted to find out what was going on; what was right and wrong. And was I a suspect as well?’ En route, she tells the story of the original Dutch cocaine factory which, in the 1920s, imported up to 2 million pounds (900 tons) of cocoa leaves per year to fire an extremely profitable – and perfectly legal – industry. Cocaine wine was delivered to the Pope and the American president, who commented on the ‘excellent mood’ it created. Eventually the US, unable to break into the lucrative cocaine trade, introduced a prohibition whose global influence became endemic.

The character of Arend fills the film. The CCTV footage of the police raid on his house at the beginning is genuinely shocking. Later in the film, he calls ‘cut!’; an instruction taken on board in a filmic sense by Groenendaal, until she realises that it’s the cocaine that he wants cut, not the camera. The footage of his withdrawal from its use is disturbing, but he reveals a deliciously dry humour when assessing the substitute substances deployed to bulk out the coke. ‘It’s no longer the real thing,’ he observes.

‘I think he is a visionary,’ comments Groenendaal. ‘In India, a person on the edge of society who has been using drugs for forty years would be a holy man. In our past in Holland, we have given space to these people to grow and experiment. Now, within this new, controlled society, we are suddenly criminalising them.’

Nick Cunningham »